Expat vrouwen hebben niets te doen?

Expat vrouwen worden soms gezien als luxe-popjes. Klopt dat, en wat doet dit oordeel met je? Vanuit het thuisland wordt vooral met jaloezie naar je gekeken. Mooi huis, succesvolle man, kinderen naar dure school. Personeel voor alles, dus je kunt doen waar je zin in hebt. Tuurlijk, het is ook een hele onderneming. Alles verhuizen, kinderen van de leg, vergunningen regelen en weinig landen zijn zo georganiseerd als Nederland. En dat in een vreemde taal, zonder de normale sociale netwerken. De omgeving ziet wel dat het niet allemaal perfect is. En er is ook wel respect: je durft wel, anderen blijven vaak hangen in dromen. Maar toch, het idee overheerst dat de expat vrouw een makkelijk, luxe leventje heeft.

Ik kan me daar aan ergeren, en ik zie het ook bij andere expats. Dat roept twee vragen op: wat doet het met je dat dit oordeel over je wordt geveld en klopt het dat expat-vrouwen niets te doen hebben?

>> Echt niet: door buitenstaanders en door expats zelf wordt vaak onderschat hoe gecompliceerd wonen in het buitenland is. Je begint in een nieuw land opnieuw. Problemen proberen te voorzien, maar dat lukt meestal toch niet, dus toch maar oplossen. Toch maar bij neerleggen dat elke dag iets onverwachts gebeurt, iets kapot gaat. En dus maar minder plannen

>>Echt wel: gelukkig zijn er ook veel expats die met volle teugen kunnen genieten: weg uit de drukte in thuisland, meer tijd om die cursus of opleiding te doen waar je nooit tijd voor had, (vrijwilligers)werk te kunnen doen dat je leuk vindt, omdat geld meestal geen zorgenpunt is.

Wat doet dit oordeel met je?

Zie jij ook wat ik zie? Het lijkt grappig, die afgunst over dat jouw leven zo makkelijk is. En soms houden we het beeld maar in stand, hangen we de vuile was niet buiten over hoe moeilijk het is. Was het maar zo’n luxe pracht leven. We hebben er immers zelf voor gekozen… Misschien voelt zeggen hoe moeilijk het is als falen, we zijn toch slimme, onafhankelijke vrouwen? Onze partner werkt al zo hard, laten we hem daar niet mee lastig vallen. Maar daarmee ontnemen we onszelf iets belangrijks: trots op en erkenning van wat we doen, al die moeilijkheden overwinnen, of zelfs kansen creëren en iets bijdragen aan dat nieuwe land. Of hoe essentieel het is dat de rest van het gezin rust kan vinden omdat jij er bent.

Belang van waardering en zelfvertrouwen

Als de ander niet ziet wat jij bijdraagt, jij geen erkenning voelt, dan vind ik dat erg. Wat ik nog erger vind is als je zelf geen erkenning en voldoening vindt in wat je doet. Wat doet dit gebrek aan erkenning en (zelf) waardering met je? Veel, weet ik uit ervaring en zie ik bij expats om me heen. En de vakliteratuur is er ook heel duidelijk over. Voor thuisvoelen, voor sense of belonging, is een gevoel van zinvolheid, eigenwaarde en sociale erkenning heel belangrijk. En voor expats des te meer. Weinig gevoel van waardering maakt dat je je minder thuisvoelt in je nieuwe land. Een nieuw land heeft invloed op je identiteit, oude rollen heb je niet meer. Mensen kennen je niet, kennen jouw kwaliteiten nog niet. Misschien had je in je thuisland een baan. Ik hoor het mezelf nog zeggen als mensen me vragen wat ik hier in Brazilië doe: ‘Mijn man werkt hier bij…’. Alsof mijn identiteit mijn man is. Alsof alleen werken een identiteit is.

Oplossing

In coaching zeggen we altijd: de ander kunnen we niet veranderen, en jij ook niet, dus begin met jezelf.

1.Focus op het positieve: vaak focussen we ons op het negatieve, wat we nog meer hadden willen doen, of wat mis ging. Maar daardoor zien we niet wat we allemaal wél bereikt hebben.

2.Wees realistisch: een goede planning, juiste prioriteiten en time-management voorkomen veel frustratie over anderen en jezelf. Zeker in een nieuw land. Dan voel je je veel nuttiger en heb je meer gevoel van controle.

3.Wees blij en geniet ervan als je wél tijd hebt. Geniet ervan dat het personeel de andere dingen doet. Zoals een vriendin van me zegt: ‘Make the best out of it. If I don’t use it, I am stupid. Enjoy it, don’t feel guilty, use it wisely’. 

4.Blijdschap delen over wat je bereikt is geen arrogantie. Mannen zijn er vaak zo goed in, om maar eens te generaliseren. Uren kunnen ze vertellen over hoe goed iets ging. Deel je voldoening of blijdschap, ook al lijkt het soms te gaan over onbeduidende resultaten.

Last but not least: onderzoek of jij vindt dat je niets te doen hebt, niets bijdraagt. Want ondanks de vorige punten is het heel belangrijk om te onderzoeken of jij meer wilt bijdragen, meer voldoening of tevredenheid wilt voelen over wat je doet. Daar moet je wat mee, weg van ontevredenheid, naar onbegrensde mogelijkheden en zelfverwezenlijking.

Martine