We zijn allemaal open cosmopolitans?

Naast coach ben ik ook, en bovenal, mens. ‘Dat wordt weer wakker liggen vannacht, of koekjes eten,’ dacht ik met een zucht. Gepruts van instanties en mensen om me heen die ik nodig heb om hier als coach te werken. Een standaard expat-vraag is bijna: wat doe je met je boosheid en frustratie? Hoe ga je om met al die ergernissen, bureaucratie en inefficiëntie in een nieuw land?

Als ik iemand coach, oordeel ik niet over de ander. Ik observeer, stel vragen, probeer te begrijpen waarom iemand vast zit in overtuigingen of gedragingen die hem tegenhouden en waar hij niet gelukkiger van lijkt te worden. Meestal had hij in het verleden goede redenen om zo te denken, maar is het nu niet (meer) nodig. Ik probeer te zien waaróm iemand aarzelt om tot actie over te gaan.

Het geduldige, compassievolle en niet-oordelen is geen masker of aangeleerde professionele houding. Niet-oordelen en compassie zijn twee van mijn kernwaarden, mijn kompas. Omdat ik geloof dat ik daar anderen recht mee doe, de wereld er een stuk mooier van wordt, en het mezelf rustiger en gelukkiger maakt.

Wat is het probleem?

Als coach zeg ik altijd tegen mijn coachees dat ze geduldig moeten zijn: eerst rustig kijken naar je probleem. Zonder er over te oordelen. Zonder het gelijk te willen veranderen. Laat ik dat ook eens doen over mijn ongeduld en intolerantie over (het werk van) sommige mensen hier, om het beestje maar eens bij zijn naam te noemen.

Nu ik rustig aan het schrijven ben, glaasje wijn en muziek erbij, zie ik:

1.Werken als de geduldige, niet-oordelende coach is belangrijk voor me. Het geeft me heel veel plezier en voldoening en ik zie wat het effect is op mensen. Logisch dat het me raakt als het me moeilijk gemaakt wordt om dit te doen. It is ok to be scared and angry, it tells you are about to do something really important, remember.

2.Een van mijn overtuigingen is dat je in het leven zelf richting moet geven. Dat heeft me veel gebracht. Ik kijk dankbaar terug op wat ik tot nu toe heb gedaan. Maar het heeft zijn grenzen. Alles onder controle hebben is een illusie. En als expat al helemaal! Omdat je in een ander land toch minder weet wat mensen bedoelen, je minder netwerk hebt om iets voor elkaar te krijgen. Dan is het des te belangrijker dat je datgene wat je echt belangrijk vindt bereikt. En je goed checkt of iets, hoe graag je het ook wil, wel haalbaar is en op welke termijn.

3.Ondanks mijn studie, woon-en werkervaring in zeven verschillende landen, ondanks alle culturele voorbereidingen, ondanks mijn coachingservaring, maak ik nog steeds dezelfde fout: wennen kost tijd, in anderen landen is soms veel meer bureaucratie, of worden deadlines niet zo nauw genomen als in Duitsland.

Ok, en hoe nu verder?

Er zijn geen magische oplossingen. Maar wel manieren om beter om te gaan met frustratie, intolerantie en boosheid gericht op anderen en jezelf. Alles begint met erkenning en begrip voor waar je staat. Het kost tijd en energie voordat je gewend bent in een nieuw land. Ook jij bent mens, gun jezelf ook af en toe wat onredelijke reacties, nobody is perfect. Maar luister wel naar de boodschap!

1) Hoe zeer je ook een cosmopolitan bent en je open stelt voor andere culturen stiekem vinden we het allemaal wel eens lekker om ongegeneerd te mopperen zonder de bevolking te kwetsen. Zoek andere expats op.

2) Praten over ergernis en anderen de schuld geven alleen lost je probleem vaak niet op. Om niet te blijven hangen in negatieve gevoelens moet je weten wat je wél kunt wil bereiken en een haalbaar plan maken. Besteed je energie aan wat belangrijk is én je kunt beïnvloeden. Ook coaching helpt om in te zien waar jij heen wilt en hoe je daar moet komen. En daarnaast is het heel belangrijk om te leren loslaten en rust te vinden.

3) Yoga: tijd voor jezelf. Maak je gedachten en je lichaam soepel, focus op het moment. Dan wordt vanzelf duidelijk wat belangrijk is.

Sluit elke dag af met reflectie. Routine. Speciaal voor jou hebben wij een reflectiedagboek voor expats gemaakt, gebaseerd op de vier schijven van de ‘wheel of abundancy’. Weten wie je bent, dat uitspreken, kijken wie of wat je nodig hebt, acties plannen, en dankbaarheid en vergiffenis geven en vragen.

Nicht ärgern, nur wundern… – Goethe

Naast coach ben ik ook, en bovenal, mens. Ik ga vannacht niet wakker liggen met ergernissen of boosheid. Ik heb een goed glas wijn gedronken en lekker geschreven. Ik erken en snap mijn frustratie, weet wat er op het spel staat, en hoe ik daar kan komen. Binnen de grenzen van de onvoorspelbaarheid van het leven, zeker in Brazilië. Ik schrijf straks nog even in mijn expat dagboek. En als coach hoop ik dat ik al die expats die ook die ergernis voelen, een stapje richting begrip en oplossing breng om niet in ergernissen te blijven hangen! En hoe je die tolerante, open cosmopolitan kunt zijn. Wat ergernis hoort erbij, dus we passen de woorden van de wijze Goethe iets aan: Ein bisschen ärgern, viel wundern.

Goede nachtrust!

Martine