In het buitenland wonen betekent ook dat je veel mist van het leven van je dierbaren. Dat levert ook veel gevoelens van onmacht op. Op afstand kan je zo weinig voor de ander doen. Mensen denken tegelijkertijd dat jij het fantastisch hebt daar in dat mooie land; warm klimaat en allemaal nieuwe avonturen. Weten ze dan niet dat ook jij worstelt met moeilijke vragen?

Dag lieverd,

Het doet me pijn je zo verdrietig te horen. Dan word ik ermee geconfronteerd dat ik zo ver weg ben. Ik merk dat de afstand nu letterlijk heel groot is. Zou er graag voor je willen zijn, ook al zou je verdriet hetzelfde zijn.

Ik weet niet precies waardoor je je niet goed voelt, maar je klonk alsof je alles alleen draagt; die eenzaamheid moet zwaar op je schouders wegen. Misschien is het helemaal geen troost als ik zeg dat die eenzaamheid er (denk ik) altijd zal zijn. Het is een kunst om er mee om te gaan. Dat lukt je ook, bij tijd en wijle. En dan weer wordt je overvallen door de zwaarte. Het leven is als een achtbaan. Misschien moeten we ons er niet tegen verzetten dat een achtbaan afdalingen heeft; ze dragen eraan bij om aan de top te komen. Het is waarschijnlijk een schrale troost. Ik wil alleen tegen je zeggen dat ik weet hoe je kan stralen en lachen, ook al lijkt het op dit moment ver weg. Je hebt een levensvuur en levensenergie die niet opbrandt.

Ik ken het gevoel van eenzaamheid, ookal ben ik hier samen met mijn lief. Er zijn momenten waarop ik ‘van de wereld ben’, verzonken in mijn gedachten die alle kanten op schieten. Soms wordt ik wakker met verdriet; een gevoel uit een droom dat bij me blijft als ik ontwaak. Het duurt soms ook een hele dag voordat ik dat gevoel kwijt ben. Ik kan het niet met mijn ratio controleren door te zeggen “het was maar een droom”. Ik ben dan een dag niet zo gezellig. Dat is dan maar zo. Ik probeer me er niet tegen te verzetten.

Wat ik wil zeggen is dat, als we accepteren dat het verdriet, de leegte of eenzaamheid er is, het misschien draagbaar is. We hoeven er niet onder gebukt te gaan, we hoeven er niet onder te lijden. Het is er, en het is oké. We lijden aan onze eigen ideeën, de oordelen die we hebben over onszelf en angsten wat anderen van ons zullen vinden. Misschien wordt het fijner als we die ideeën loslaten.

Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan je denk en wou dat ik iets van je verdriet zou kunnen wegnemen. Ik weet niet of deze woorden verschil maken, misschien heb je niet eens de concentratie om het allemaal te lezen. Ik ga morgen hier naar de tempel om in stilte aan je te denken. Ik gooi een fles in de oceaan met een wens erin. Ik laat een luchtballon los met een kaarsje erin. Ik geef je een kusje op je neus en fluister een gedichtje in je oor.

Dikke knuffel! Droom groot. X x X X

Floor