Verhuizen naar het buitenland:
Kiezen voor het onbekende
Gast blog van Nina Huygen
Verhuizen naar het buitenland. Ik had het in mijn studententijd al gedaan en was ervan overtuigd dat ik het in mijn werkzame leven ook nog wel eens zou doen. Dus toen mijn man de kans kreeg om voor zijn werk voor een paar jaar naar het buitenland te gaan, hoefde ik niet lang na te denken. Natuurlijk, doen we. Gouden kans. Voor mijzelf misschien ook wel eens goed om het eens wat rustiger aan te doen. Altijd maar fulltime werken. Ziekte en de dood van een naaste hadden me dat extra goed doen beseffen: er is meer in het leven dat werk. So: let’s go!
Mijn man zou vast vooruit gaan, ruim een maand voor mij en de kinderen. Zo kon zijn voorganger hem nog inwerken en kon hij vast kwartier gaan maken op onze nieuwe stek. En kon ik mijn werk als directeur van een non-profit organisatie goed afronden en overdragen. We lieten de verhuizers ruim van tevoren komen, zodat de spullen zouden aankomen als hij er al was en wij nog niet. Ik zou al in een ingericht huis komen, fijn.
Ik gierde in de vijfde versnelling het vliegtuig in, het avontuur tegemoet. Maar ik had het allemaal gered, was trots op mezelf.
Die laatste weken voor vertrek waren erg hectisch. Een huishouden runnen in je eentje. Afscheid nemen van familie en vrienden. De kinderen afscheid laten nemen. Doorwerken tot het einde. Drie dagen voor we in het vliegtuig zaten had ik nog een afscheidssymposium op werk. Ik gierde in de vijfde versnelling het vliegtuig in, het avontuur tegemoet. Maar ik had het allemaal gered, was trots op mezelf. Dit ging een succes worden.
Gelukkig weet je niet alles van tevoren, anders begin je nooit ergens aan. Toen het vliegtuig landde, ging ik van de vijfde naar de eerste versnelling. Letterlijk. Waar ik had verlangd naar rust en een ander leven, overviel me het nieuwe leven op een manier die ik me niet voor had kunnen stellen. Ik vond er geen klap aan.
Ik bleek allergisch voor de muggen. Manlief en oudste zoon maanden me: ‘Gewoon niet krabben, dan voel je er na een paar minuten niets meer van.’ Ik kon ze wel slaan! Als zij eens konden voelen wat voor een afschuwelijke jeuk ik voelde, het kwam in golven en hield me ’s nachts wakker.
En dan die hitte! Ik had niet kunnen vermoeden hoe verlammend die kon zijn. De tropen is toch wel heel iets anders dan de weldadige warmte van Zuid-Europa. De hitte voelde als een verstikkende deken en sloeg me lam, ik kwam tot niets. De helft van die leuke zomerbloesjes kon ik in de koffer laten: veel te zweterig.
En tijd voor mezelf? Daar kwam in de praktijk ook bar weinig van terecht. Ik had me erop verkeken dat alles zoveel tijd kostte. Alles opnieuw moeten ontdekken. Zelfs simpele dingen als: waar doe je je boodschappen? Wat is de route er naartoe? Waar is een garage? (Al snel nodig, gelet op de conditie van het wegennet). En dan die administratieve rompslomp. Het regelen van een internet aansluiting (je lifeline met ‘thuis’!), een bankrekening openen, uren in de rij bij talloze loketten om rekeningen contant te betalen (want ja, nog geen lokale bankrekening). Op tijd je water en elektra betalen, want bij 1 dag te laat met betalen werd je genadeloos afgesloten, bleek. Zonder aanmaning (want nee, daar kunnen we niet aan beginnen met al die wanbetalers).
Tot overmaat van ramp was die container – met daarin het gros van het speelgoed! – natuurlijk toch niet op tijd aangekomen. En ik had nog geen crèche. Dus zat ik met een dreinend kind dat nu toch wel uitgekeken raakte op die paar speeltjes en zijn moeder. De muren kwamen op mij af. Ik werd grimmiger. Als manlief aan het eind van de werkdag een koud biertje uit de koelkast pakte en er eens lekker voor ging zitten – ‘Ha fijn, gezellig thuis. Ik hoef nergens meer naartoe’ – kon ik hem wel wurgen.
Ja, HIJ had het goed voor elkaar. Op een kantoor in de airco. Met mensen op zich heen en betekenisvolle gesprekken. Met betekenisvol werk. Terwijl ik de rol van huisvrouw en chauffeur mocht spelen – dat was wel iets anders dan ik voor ogen had gehad. Ik was teleurgesteld in mijn leven. En in mezelf, omdat ik het niet allemaal flierefluitend oppakte. Als het had gekund, had ik die eerste maanden mijn koffers gepakt en was ik terug gegaan. Maar gelukkig heb ik dat niet gedaan.
Gelukkig weet je niet alles van tevoren, anders begin je nooit ergens aan.
Want al was het begin moeilijk, het is natuurlijk toch allemaal wel goed gekomen (nou ja, bijna alles). En heb ik veel over mezelf geleerd. En hebben de kinderen enorm veel meer geleerd dan ze ooit op school zouden leren. En is het een onvergetelijke ervaring geweest die ik natuurlijk niet had willen missen en mijn kinderen niet had willen onthouden.
Nee, gelukkig weet je niet alles van tevoren. Een sprong in het onbekende is best eng. Maar: no guts, no glory!
Deze gastblog is geschreven door Nina Huygen (45). Zij gaf een baan als manager in Nederland op om met haar man en kinderen naar Bonaire te verhuizen. Na een moeilijke transitie geniet ze nu van haar nieuwe leven en werkt als interim-manager.
Vragen? Neem dan contact op!
Ben jij je aan het voorbereiden om te verhuizen? Ben jij net verhuisd en vind je het net als Nina moeilijk om je draai te vinden? Neem vrijblijvend contact met ons op of bekijk onze coachingspakketten. En lees Martine’s blog met vijf tips voor verhuizen naar het buitenland: Ik verhuis en neem mee: mezelf.
Bestrijden van stereotypen
Bestrijden van stereotypen Blog by Kriti Toshniwal Stereotypen, we ondervinden ze allemaal. En als expats komen we ze meer openlijk en misschien vaker tegen. Als Indiase vrouw in het buitenland ben ik verscheidene stereotypen tegengekomen. Sommigen rechtstreeks aan...
Terugkeer en ontdekken
Terugkeer en ontdekken Blog door Iemke Janssen - de Leeuw September, de herfst in aantocht. Nederland is verward en verdeeld. Enerzijds wordt er uitgekeken naar de herfst; koudere temperaturen, bladeren die verkleuren, kaarsjes binnen aan. Anderzijds zijn de korte...
Ik verhuis en neem mee: MEZELF
Vijf tips voor mentale voorbereiding op verhuizing naar het buitenland. Als ik nu met mijn zoontje Oliver (4 jr) praat over onze verhuizing van Rotterdam naar Brazilië, dan gaan zijn oogjes glimmen. Die laatste nachten, hoe we in een lege woonkamer sliepen zonder...